Van schuldgevoel naar geluk, dit doet het veganisme met mij

Vier jaar ben ik veganist. Nog steeds vind ik het gek om mezelf deze term te geven, want het woord veganist wordt vaak gezien als extreem. En ik vind mezelf allesbehalve extreem.

Wat is er extremer dan een koe vastbinden en, tegen haar wil in, zwanger te maken? Om vervolgens haar kalf een uur na de geboorte af te pakken zodat wij haar melk kunnen drinken? Wat is er extremer dan een kalfje in een klein hokje stoppen waar zij/hij amper in kan bewegen, binnen zeven maanden vet te mesten zodat het daarna op transport kan naar het slachthuis?

Ik bedoel maar.

Zolang ik mij kan herinneren, ben ik een enorme dierenvriend geweest. Toch legde ik niet de link tussen de dieren waarvan we houden (huisdieren) en de dieren die wij eten. Ik weet niet waardoor het komt, maar ik gok dat dit te maken heeft met het feit dat we dit als ‘normaal’ beschouwen en dat we gewoon niet beter weten. Je krijgt geen les op school over hoe onnatuurlijk de melk is die wij drinken en dat in de eierindustrie alle nutteloze hennetjes worden versnipperd. Wat wij zien in de supermarkten zijn pakken yoghurt met blije koeien erop en plakken ham in de vorm van lachende beertjes. Laat het vooral niet te veel lijken op een dier en laten we al helemaal niet het echte verhaal delen.

Het was mijn verhuizing naar Duitsland die ervoor zorgde dat ik meer ging nadenken over waar mijn eten vandaan kwam. Voor mijn avondeten rekende ik een broccoli en kipfilet af. Voor de broccoli moest ik meer betalen. Apart. Dit was het startsein van mijn zoektocht naar de waarheid achter vlees. Ik kwam vegan blogs tegen met informatie over de bio-industrie. Ik begon naar documentaires als Cowspiracy en Forks over Knives te kijken. Er ging een wereld voor mij open en, heel eerlijk, ik voelde me voorgelogen. Hóe kon het mogelijk zijn dat ik dit nu pas wist? Waarom heeft nooit iemand dit aan mij verteld?

Nadat ik wist wat ik wist, kon ik niet meer terug. Terug als in: het eten van dieren en het kopen van producten waarin dieren zijn verwerkt. De VeganChallenge (een maand waarin je plantaardig eet) was voor mij het ideale moment om hiermee te beginnen. En om niet meer te stoppen.

Het fijne aan het veganisme vind ik dat ik mij niet meer schuldig voel naar de dieren toe. Hoewel ik voorheen niet wist wat zich binnen de zuivel- en eierindustrie afspeelde, voelde ik al veel langer dat ik eigenlijk geen vlees en vis meer wilde eten. Het leek mij alleen ontzettend lastig om hiermee te stoppen. Ik zette daarom mijn oogkleppen op, onderdrukte mijn schuldgevoel en deed alsof het niet bestond. Het geeft rust in mijn hoofd wetende dat ik niet meer bijdraag aan het dierenleed.

De eerste maanden als kersverse vegan was ik verdrietig en voelde ik boosheid. Het liefst wilde ik het ongefilterde verhaal aan iedereen vertellen die zijn of haar tanden in een biefstuk zette of een eitje aan het koken was. Ik ga niet ontkennen dat ik dit nooit heb gedaan, maar ik had snel door dat dit niet mijn manier was om mensen te overtuigen om over te stappen naar het veganisme. Ik ben geen activist en ik had (en heb) geen zin in eindeloze discussies waarin ik weer die boosheid voel. Daarnaast weet ik nog heel goed de tijd dat ik zélf veel vlees, kaas en ei at. Bij veel mensen is het geen kwestie van niet willen, maar zij weten nog niet wat ik weet en waar ze moeten beginnen. Ik ging het anders doen.

Daarom ben ik mijn blog The Vegan Effect gestart. Hier deel ik op een positieve manier alles over deze levensstijl. Ik laat zien dat je echt nog een leuk leven hebt (juist leuker) en dat het makkelijk, lekker én van deze tijd is. Door het geven van tips hoe je als veganist de Kerst doorkomt, het delen van recepten en hotspots over de hele wereld laat ik zie dat je niks hoeft in te leveren. Je kunt alleen maar winnen. Het plaatje werd compleet toen ik twee jaar geleden begon bij Abbot Kinney’s. Iedere dag ben ik bezig met het verspreiden van de vegan boodschap op een positieve, laagdrempelige manier.

Als je mij tien jaar geleden had verteld dat ik veganist zou worden, dan had ik je keihard uitgelachen. Nu kan ik zeggen dat het juist natuurlijk aanvoelt en dat het de beste keuze is die ik heb gemaakt. Voor mezelf en voor de dieren. Het veganisme is allesbehalve een beperking. Het is voor mij een manier om mijn liefde te uiteten. Voor alle wezens op deze wereld.